IN GODSNAAM, PIETER OMTZIGT, GOOI ALLE FEITEN OP STRAAT VOOR HET TE LAAT IS!
Wopke Hoekstra, leider van een partij in moreel verval, is een onbetrouwbare man die niet op het ministerspluche hoort
Onlangs had ik een zoom-meeting met de Amerikaanse econoom en publicist James S. Henry, een erkend deskundige op het gebied van belastingparadijzen, brievenbusmaatschappijen, belastingontwijking en belastingontduiking, een van de mede-oprichters van het Tax Justice Network en actief in andere, vergelijkbare, organisaties.
We spraken over de rol van Nederland als vrijhaven voor brievenbusmaatschappijen en doorsluisland voor gigantische bedragen, afkomstig uit criminele en para-criminele activiteiten, die geïnvesteerd worden in projecten waarvoor reguliere banken geen financiering willen verstrekken. Henry kwalificeert Nederland als ‘top haven for shell companies’ in de EU, op één lijn te stellen met landen als Malta en Cyprus.
In dat land is er een minister van financiën, Wopke Hoekstra, die slechts een paar dagen voor zijn aantreden zonder er ruchtbaarheid aan te geven zijn participatie in een vennootschap op belastingparadijs Britse Maagdeneilanden van de hand deed. Toen dit, niet door zijn eigen transparantie, maar door het lekken van de ‘Pandora-papers’ aan het licht kwam biechtte de minister –niet proactief, maar omdat het hem uitdrukkelijk werd gevraagd- nog een participatie op in een ander belastingparadijs: Guernsey.
De Tweede Kamer sputterde wat, maar nam genoegen met Hoekstra’s uitleg dat hij zich er niet van bewust was geweest dat zijn aandeel in een Afrikaanse safari-onderneming was gestald in een belastingparadijs en dat ten tijde van die investering het maatschappelijk denken over belastingontwijking heel anders was dan nu. De aandelen in de Guernsey-vennootschap betroffen een additionele pensioenvoorziening van McKinsey, het consultancybureau waarvoor Hoekstra van 2004 tot 2017, het jaar waarin hij minister werd, werkte. De laatste vijf jaar als ‘partner’, dus niet als irrelevante onderknuppel.
‘total bullshit’
Het toeval wil dat James Henry in de periode van Hoekstra’s investeringen in belastingparadijzen ‘chief economist’ was van McKinsey International. Ik vroeg hem of hij het verhaal van Hoekstra geloofwaardig vond. “Total bullshit” was zijn glasheldere antwoord. Al in het eerste decennium van deze eeuw waren ‘tax havens’ prominent agendapunt op de G20-toppen, de bijeenkomsten van de economische grootmachten. Jaar in, jaar uit schreven experts dikke rapporten over de enorme schade die belastingontwijking aanbrengt aan vooral de zwakkere landen. Dat een McKinsey partner van het kaliber Hoekstra daar niet van geweten zou hebben was volstrekt ongeloofwaardig. Verder achtte Henry het geen kwestie om je heel druk over te maken gezien het geringe bedrag van Hoekstra’s investering, al was hij wel verbaasd te horen dat dezelfde Hoekstra in 2017 de auteur van het CDA-verkiezingsprogramma ‘Keuzes voor een beter Nederland’ was waarin krachtige maatregelen tegen alle vormen van belastingontwijking waren aangekondigd. Hoekstra bleek dus niet alleen een liegebeest, maar ook een hypocriet aan wie ‘practice what you preach’ niet was besteed.
CDA-donateur Van der Wind
De safari-kwestie, hoe onbenullig ook, gaf extra voeding aan mijn reeds bestaande twijfel aan het waarheidsgehalte van alles wat uit Hoekstra’s mond komt. Door het lek van Pieter Omtzigts memorandum aan de Commissie-Spies, die onderzoek deed naar de oorzaken van het verkiezingsdrama van 17 maart 2021, weten we dat Hoekstra nauwe banden onderhield met Hans van der Wind, de CDA’er die de partij kort voor de verkiezingen 1,2 miljoen euro toeschoof nadat mede door zijn invloed niet Pieter Omtzigt, maar Wopke Hoekstra was aangewezen als partijleider. Omtzigt maakte melding van ongewenste bemoeienis van Van der Wind met door Hoekstra aangebrachte wijzigingen in het verkiezingsprogramma. Die waren in het belang van ondernemers zoals Van der Wind, die rijk werd in de educatieve dienstverlening. Hoekstra ontkende stellig enige betrokkenheid of wetenschap.
Diezelfde Van der Wind blijkt nu een van de drijvende krachten te zijn achter een uiteindelijk niet-uitgevoerd CDA-plan voor een ‘Black Hand’ campagne via de sociale media om Mark Rutte zwart te maken. Hoekstra distantieerde zich krachtig van deze smerige praktijken en ontkent ervan geweten te hebben. Gezien zijn nauwe band met Van der Wind en zijn gebleken onbetrouwbaarheid hecht ik weinig geloof aan die ontkenning, temeer daar Hoekstra voor de camera van RTL-Nieuws weigerde te antwoorden op de vraag of hij al afscheid had genomen van de mensen die achter het vuile campagneplan zaten. Lees: Van der Wind.
Bij het CDA staan ze zich intussen te verdringen om Pieter Omtzigt de schuld te geven van het vuile spel. Die sloeg inmiddels een klein beetje terug door een brief openbaar te maken aan de commissie-Spies, waaruit blijkt dat Omtzigt hem voorgelegde plannen voor een smeercampagne tegen Rutte, waarin zelfs diens ‘seksualiteit’ zou worden meegenomen, meteen van de hand had gewezen. Dit schreef hij al tijden geleden, toen nog niemand van de ‘Black Hand campagne’ had gehoord. Het lijkt mij een geloofwaardig verweer tegen aantijgingen uit de kring van zijn voormalige partij dat (ook) Omtzigt erachter zou hebben gezeten.
partij in verval
Het CDA is een partij in verval (www.geertdales.com/de-vuile-cda-was). Zwijgen, liegen en hypocriet gedrag zijn er schering en inslag. Vijf van de vijftien zetels van 17 maart scoort het CDA nog in de peilingen en dat is niet voor niets. De autonome Omtzigt (“teringhond, psychopaat, labiele eikel”), in zijn eentje goed voor vijf van die vijftien zetels, is eruit gepest. Over de miljoenenzwendel van het ooit prominente CDA-lid en mede-auteur van het laatste verkiezingsprogramma Sywert van Lienden zwijgt de CDA-top in alle talen, bang als men is dat corrupte onderlinge betrekkingen aan het licht komen (www.geertdales.com/post-van-sywert). Partijleider Hoekstra, omringd door foute vrienden, blijkt een onbetrouwbare hypocriet die de Tweede Kamer verhaaltjes op de mouw speldt. Nu hij en zijn partij verder in de problemen zijn geraakt door het bekend worden van dat smerige campagneplan deinzen ze er niet voor terug de schuld in de schoenen van anderen te schuiven, in het bijzonder in die van Pieter Omtzigt.
Vijfentwintig zetels dicht Maurice de Hond Omtzigt toe als hij met een eigen partij mee zou doen aan verkiezingen. Vijfentwintig tot dertig zetels, voorspelt I&O/Ipsos zelfs. Het lijdt geen twijfel dat Omtzigt over veel wetenschap beschikt die partijleider Hoekstra en het CDA als geheel enorm kan beschadigen. Hij lijkt mij niet de man ernaar om het te doen, maar het zou een maatschappelijke daad van betekenis zijn als Omtzigt volledig opening van zaken geeft en het land laat zien wat voor een partij het CDA eigenlijk is en welk soort mensen daar aan het roer staan. Het zou het onmiddellijke einde opleveren van de toch al veel te lang durende formatie, een nieuwe gang naar de stembus, een Partij-Omtzigt van kaliber en een CDA met een omvang die past bij een club waar de Bijbelse boodschap van respect, liefde en omzien naar elkaar al lang vervangen is door moreel verval en doelloos machtsbehoud.
Het is nog niet te laat, maar de tijd gaat dringen. Daarom, Pieter Omtzigt: gooi die stukken op tafel, zodat ons democratisch bestel gezuiverd kan worden van elementen waarvoor daarin geen plaats behoort te zijn.
Geert Dales
27 oktober 2021
(aan/afmeldingen voor updates op deze website via www.geertdales.com/contact)
EEN HELDERE STAATKUNDIGE NORM: WEGWEZEN BIJ DOOD DOOR (POLITIEKE) SCHULD
Ferdinand Kranenburg wees al in 1958 de weg, hoewel er niet één dode viel
Weinigen zullen zich Ferdinand Kranenburg herinneren, de PvdA’er die van 1951 tot 1958 staatssecretaris van Oorlog, belast met defensiematerieel, in opeenvolgende kabinetten-Drees was. Toch kunnen we heden ten dage nog iets van hem leren. Hij trad in 1958 af vanwege van de ‘helmenaffaire’, de aanschaf van legerhelmen waarvan bijna de helft bij aflevering ondeugdelijk bleek en van de andere helft na aanvankelijke goedkeuring alsnog 75% werd afgekeurd. Het kostte Kranenburg de politieke kop omdat dit in gevechtssituaties doden had kunnen opleveren, al hielp ook niet mee dat hij het Kamerdebat overliet aan de minister van Oorlog. Het was dat zijn politieke baas, CHU-minister Kees Staf, al vertrokken was toen een tijdje later een nieuw onderzoeksrapport verscheen, anders was ook hij voor de bijl gegaan. Niet alleen de helmen, ook gasmaskers en schoenen deugden niet. Er was niet één dode gevallen, maar alleen al het feit dat het had gekund als Nederland in een oorlogssituatie was beland, leidde tot het harde politieke oordeel: wegwezen.
Kranenburg-norm
Dood en verderf ten gevolge van politiek-bestuurlijke fouten heeft zich in de naoorlogse geschiedenis meermaals voorgedaan. In het merendeel van die gevallen leidde het tot het opstappen van de verantwoordelijke bewindspersoon of een heel kabinet. Maar het is geen staatsrechtelijke standaard in Nederland dat politiek-bestuurlijk handelen met de dood ten gevolge tot opstappen leidt.
Waarom eigenlijk niet? Is aftreden ingeval van ‘dood door politieke schuld’ niet een morele ondergrens voor een beschaafde democratische rechtsstaat? Zeker nu onder het kabinet Rutte-III sprake is van een ongekende cumulatie van persoonlijk leed, inclusief doden, ten gevolge van verkeerde politiek-bestuurlijke beslissingen is de vraag actueel of we niet toe moeten naar wat ik zou willen noemen een ‘Kranenburg norm’: wegwezen bij dood door politieke schuld en ook niet draaideursgewijs weer op het pluche in een volgend kabinet.
Srebrenica
In 2002 trad het voltallige kabinet Kok-II af na publicatie van een NIOD-onderzoek naar het Srebrenica-drama. Duizenden moslimmannen werden in de zomer van 1995 in de ‘veilige enclave’ afgevoerd onder het oog van Nederlandse militairen en in de bossen om het leven gebracht. Hoewel alleen Kok zelf en minister Jan Pronk betrokken waren bij het initiële besluit tot uitzending van militairen naar Tuzla en Srebrenica en in Kok-II meerdere bewindspersonen zaten die er in 1995 nog niet bij waren, nam het hele kabinet zijn verantwoordelijkheid. Het immense persoonlijk leed voor de inwoners van Srebrenica drukte zwaar op Kok. Nog in 2015, twintig jaar na het drama, zei hij: “Je vraagt je continu af: wat had ik zelf kunnen doen om te helpen voorkomen dat de gruwelijkheden zouden plaatsvinden. Het boek gaat nooit dicht, ook niet voor mij”.
Schipholbrand
Door een brand in een cellencomplex op Schiphol-Oost verloren in oktober 2005 elf gedetineerde illegalen het leven. Vijftien personen raakten gewond, waaronder enkele bewakers. In 2006 concludeerde de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) dat er “minder of geen doden waren gevallen indien de overheid zich aan de regels voor brandveiligheid had gehouden”. Daarop besloten de ministers Piet Hein Donner (verantwoordelijk voor de Dienst Justitiële Inrichtingen) en Sybilla Dekker (verantwoordelijk voor de Rijksgebouwendienst) af te treden.
zelfdoding Dolmatov
Staatssecretaris Fred Teeven koos voor een andere route nadat onder zijn bestuurlijke verantwoordelijkheid fouten waren gemaakt in een Rotterdams ‘terugkeercentrum’ die leidden tot de dood door ophanging van de Russische activist en asielzoeker Aleksandr Dolmatov. Onderzoek van de Inspectie Veiligheid en Justitie wees uit dat het geen toevallig incident betrof, maar de uitkomst was van ‘structureel falen’. Ten onrechte was Dolmatov in de kaartenbak ‘verwijderbaar’ beland. De hem toekomende rechtsbijstand was hem onthouden. En het verplegend personeel was niet op de hoogte gebracht dat Dolmatov al een zelfmoordpoging had gedaan, wat extra oplettendheid en zorg had moeten opgeleveren. ‘Niet aftreden, maar optreden’ was het mantra van de mannetjesputter, die later alsnog sneuvelde op de bonnetjesaffaire.
Mortiergranaten Mali
Ook minister Jeanine Hennis koos in eerste instantie voor ‘optreden, niet aftreden’ toen zij in oktober 2017 de uitkomsten van een OVV onderzoek las over fouten bij de aanschaf, opslag en het gebruik van mortiergranaten voor de Nederlandse militaire missie in Mali. Het ondeugdelijke materiaal kostte twee militairen het leven, een derde raakte zwaargewond. “Defensie is ernstig tekortgeschoten in de zorg voor de veiligheid van de uitgezonden militairen”, concludeerde de OVV. Niet alleen waren de mortieren onveilig, maar waren ook de medische voorzieningen ontoereikend. Een paar dagen nadenken bracht Hennis uiteindelijk tot de conclusie dat zij moest vertrekken. “Daar waar militairen omkomen en zwaargewonden vallen kan er geen sprake zijn van interesse in mijn positie. Dan gaat het alleen maar om recht te doen aan het leed dat er is”. En weg was ze.
Bombardement Hawija
Zou ze er nog gezeten hebben, dan was in 2019 een einde aan haar politieke leven gekomen toen nieuwe informatie bekend werd over de gevolgen van een bombardement door een Nederlandse F16 in het Irakese Hawija. Daarbij sneuvelden, als ‘collateral damage’ ook 70 omwonende burgers. Hennis ontkende dit geweten te hebben. Premier Rutte herinnerde zich niet dat hem er iets over was verteld. Zittend minister van defensie Ank Bijleveld ontkende dat het Amerikaanse opperbevel in Irak Nederland op de hoogte had gebracht van de omvang van het aantal burgerslachtoffers. Dat bleek naderhand onjuist. Wegens ‘liegen, misleiden en desinformeren’ (aldus SP- Kamerlid Sadet Karabulut) kreeg Bijleveld in achtereenvolgende Kamerdebatten meerdere moties van wantrouwen aan de broek. Geen ervan verwierf een meerderheid en Bijleveld besloot ook zelf niet om op te stappen. Later sneuvelde ze alsnog, in de kwestie-Afghanistan.
rode draad is: aftreden
De rode draad in deze kwesties is dat politiek-bestuurlijk falen met de dood ten gevolge leidt tot aftreden. De Hawija-zaak is in zoverre een uitzondering dat de invalshoek de misinformatie betrof en niet het bombardement zelf en voor Bijleveld bovendien de verzachtende omstandigheid gold dat zij er verder niet bij betrokken was. Dat lag bij Fred Teeven anders. Die had uiteraard moeten aftreden, maar werd gehinderd door zijn nogal botte en weinig empathische natuur. In alle andere gevallen was aftreden het parool. Kok, Pronk, alle overige bewindslieden van Kok-II, Donner, Dekker en Hennis. Zelfs Kranenburg ging, al was er in zijn kwestie geen enkele dode te betreuren.
coronadoden
In de beginfase van corona was er in de thuiszorg, verpleeghuiszorg, gehandicaptenzorg en wijkverpleging sprake van een groot tekort of geheel ontbreken van medische beschermingsmiddelen. Zorgmedewerkers moesten noodgedwongen onbeschermd hun werk doen. Het staat vast dat daardoor zowel onder de zorgmedewerkers als de zorgontvangers doden zijn gevallen die vermeden hadden kunnen worden als die beschermingsmiddelen er wel waren geweest. Of als de instructies tot veel grotere waakzaamheid hadden geleid.
Herhaaldelijk sprak minister Hugo de Jonge geruststellende woorden. “Bij een vluchtig contact is onbeschermd werken veilig”. Het bleek onwaar. “Als je in de zorg werkt moet je altijd veilig je werk kunnen doen. Kan dat niet omdat er te weinig beschermingsmiddelen zijn? En kom je hier met je werkgever niet uit? Meld je dan bij de Inspectie SZW”, twitterde de bewindsman op 16 april 2020. Met andere woorden: zoek ’t zelf maar uit! De Jonge heeft alle reden tot zorg over de uitkomsten van onderzoek naar het gevoerde beleid
Afghanistan
Het trage en chaotische optreden van de regering voorafgaand aan en ten tijde van de herovering door de Taliban van Kabul heeft aanzienlijke aantallen met Nederland verbonden Afghanen en hun familie in grote problemen gebracht. Het leidde tot het aftreden van minister Kaag en in haar kielzog Ank Bijleveld. Dat was nog voordat de eerste Afghaanse tolk, voor wiens veilige aftocht Nederland verantwoordelijk was, werd vermoord door de Taliban. Voor de levens van anderen wordt gevreesd. Kaag en Bijleveld zijn al weg. Opvolgers Ben Knapen en Henk Kamp zijn interimmers, die al gezegd hebben geen zitting te zullen nemen in een nieuw kabinet. Het heeft geen enkele zin hen hierop af te rekenen. Maar op enig moment zal toch iemand de ministeriële verantwoordelijkheid moeten nemen voor dit nieuwe drama en voor wat nog komen gaat.
mijnbouwschade Groningen
In Groningen zijn over het jaar 2018 significant meer suïcides vastgesteld dan in de jaren daarvoor. Het causaal verband is niet direct vast te stellen, maar er is weinig fantasie voor nodig om te bedenken wat er kan gebeuren als iemands huis jarenlang kraakt, scheurt en scheef hangt, gestut moet worden, de kosten immens zijn, de vergoedingen onvoldoende of geheel afwezig en het levensgeluk is verdwenen. “Stress, burn-outs en depressies kunnen leiden tot suïcide en tot hart- en vaatziekten We weten dat gedupeerden daar veel last van hebben” vertelde een onderzoeker van de Rijksuniversiteit Groningen.
Meer dan 3500 mensen lijden onder een tergend trage afhandeling van hun schadeclaims. ‘Mijn kinderen zijn bang dat ik eraan overlijd”, sprak een gedupeerde die al bijna een decennium zit te wachten op een schadeafhandeling die in de zeven cijfers loopt. De GGZ in Groningen maakt gewag van omvangrijke aantallen psychische aandoeningen. Nog nooit heeft enig lid van de regering voor deze ellende verantwoordelijkheid genomen.
Toeslagenaffaire
Er gaat geen week voorbij of de omvang van het menselijk leed dat is aangericht in de toeslagenaffaire blijkt al weer groter te zijn dan we wisten. Vast staat dat zeker één betrokkene de achtervolging door de belastingdienst niet heeft overleefd. Duizenden levens van direct betrokkenen zijn compleet verwoest. Tienduizenden levens ernstig aangetast. De slachtoffers is ‘ongekend onrecht’ aangedaan, maar het is ook een ongekend schandaal dat bewindslieden die hier rechtstreeks verantwoordelijk voor zijn nog steeds in Den Haag rondlopen alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is.
Eric Wiebes en Lodewijk Asscher hebben hun verantwoordelijkheid genomen en gehandeld volgens de Kranenburg-norm. Menno Snel is tot aftreden gedwongen. De belastingdienst is bestuurlijk toebedeeld aan staatssecretaris Vijlbrief, een zij-instromer die je moeilijk verantwoordelijk kunt houden voor meer dan tien jaar wanbeleid. Waarom blijft de hoofdbaas op Financiën, minister Wopke Hoekstra, in deze kwestie buiten schot? Heeft hij geen enkel moreel of collegiaal besef dat ook hij verantwoordelijk is?
uithuisplaatsingen
Oplettende lezers van de website van het Centraal Bureau voor de Statistiek zagen een publicatie over uithuisplaatsingen van kinderen van ouders die betrokken zijn bij de toeslagenaffaire. Het betrof een onderzoek in opdracht van het ministerie van Justitie, maar de Tweede Kamer was niet geïnformeerd, zoals de Kamer al zo vaak informatie werd onthouden.
Het CBS turfde tussen 2015 en 2020 niet minder dan 1115 ondertoezichtstellingen in die groep. Dat het werkelijke aantal veel hoger is ligt voor de hand, want cijfers vanaf 2005 zijn niet meegenomen. Uithuisplaatsingen zonder rechterlijk bevel zitten er niet in. Ook als het aantal kinderen die zonder toeslagenaffaire weggehaald zouden zijn bij hun ouders ervan wordt afgetrokken, zal een onthutsend aantal verstoorde en vernielde levens resulteren. Deskundigen zeggen dat een uithuisplaatsing voor een kind het allerergste is wat het kan overkomen. Het leidt tot blijvende trauma’s, niet alleen voor het kind maar ook voor de ouders, schoonouders, andere verwanten, vriendjes en vriendinnetjes. Ook deze zaak raakt al gauw tienduizenden mensen of meer.
Hier doemt een parallel op met het schandaal van de gedwongen adopties van kinderen van ongehuwde moeders tussen 1956 en 1984. Het is maar kort geleden dat minister Sander Dekker mede-verantwoordelijkheid van de staat erkende voor het onbeschrijfelijke leed dat aan 15.000 of misschien wel meer moeders is aangedaan door hen onvrijwillig te scheiden van hun kind, waarna zij elkaar decennialang of zelfs nooit meer zagen. Het opgetuigde ‘aanmeldpunt binnenlandse afstand en adoptie’ ontaardde al snel in chaos en privacyschendingen, waarvoor Dekker excuses aanbood. Hopelijk loopt het met de compensatieregeling voor getroffen kinderen in de toeslagenaffaire beter. 7500 euro is hen in het vooruitzicht geteld. Als goedmakertje voor een leven vol trauma’s en ellende.
Doorgaan alsof er niets gebeurd is
Minister-president Rutte is niet persoonlijk de aanstichter van alle bovengeschetste ellende. Dat zijn ook de andere bewindspersonen niet. Niemand in welk kabinet dan ook was erop uit om mensen in de problemen te helpen, laat staan van het leven te beroven. Maar het gebeurde wel. Er is geen twijfel over dat er sprake was van politieke en bestuurlijke verantwoordelijkheid. En dan geldt: geen verantwoordelijkheid zonder verantwoording.
Tijdens Ruttes derde kabinet is disproportioneel veel persoonlijk leed aangericht en zijn er, afgezien van het uitzonderlijke Srebrenica-drama, verhoudingsgewijs veel doden gevallen die gerelateerd kunnen worden aan overheidsbeleid. Voor een fors deel van deze ellende is nog geen ministeriële verantwoordelijkheid genomen. Voor de toeslagenaffaire gebeurde dat wel door het ontslag van het voltallige kabinet op 15 januari 2021. De maatschappelijke betekenis daarvan is echter volledig verdampt door het feit dat het afgetreden kabinet er nog steeds zit en de sleutelfiguren van Rutte III die rechtstreeks verantwoordelijk zijn voor dat menselijke leed dezelfden zijn als degenen die nu werken aan een doorstart naar Rutte-IV.
Het is onbegrijpelijk en schandalig dat het in de huidige politieke constellatie kennelijk mogelijk is onbeschrijflijk menselijk leed en zelfs doden op je geweten te hebben en toch binnenkort weer lachend op een koninklijk bordes te staan alsof er niets is gebeurd. Nog onbegrijpelijker is dat de ‘volksvertegenwoordiging’ dat pikt. Soms denk ik echt dat vroeger alles beter was. Dat je vertrok als onder jouw verantwoordelijkheid een ondeugdelijke helm was aangeschaft die iemand het leven had kunnen kosten.
Geert Dales
21 oktober 2021
(aan/afmeldingen voor updates op deze website via www.geertdales.com/contact)
OPROEP AAN DE JOURNALISTIEK: NU GEEN OUWE SYWERT-KOEK MEER MAAR NIEUWE FEITEN!
Veel is nog niet bekend en voor de hand liggende vragen worden niet gesteld
“Uit stukken waarop wij de hand hebben weten te leggen blijkt dat….” is een veelgebezigde tekst in journalistieke kringen. Dit is het imponeergedrag van gorilla’s. Borstgeroffel. Kijk ons nou toch eens: niemand slaagde erin die stukken te krijgen, behalve wij!
Vaak is er ook ‘gewobt’ en heeft de manier waarop overheidsorganen omgaan met een beroep van journalisten op de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB) het journaille tot de standaard-klaagzang gebracht dat grote delen van de tekst zwartgelakt waren. Ik denk dan: jij bent toch ‘onderzoeksjournalist’? Zorg dan dat je erachter komt wat er onder die zwarte lak zit, in plaats van te klagen dàt die er zit. Als je dat voor elkaar krijgt kun je met recht apetrots melden dat je ergens ‘de hand op hebt weten te leggen’, in plaats van een veer op je hoed te steken omdat iemand een document naar je heeft gelekt.
‘primeur’ FTM
Een mooi staaltje imponeergedrag zagen we op 16 oktober 2021 bij het ‘onderzoeksplatform’ Follow-the-Money. Trots als een pauw brachten ze een ‘primeur’ over mondkapjessjacheraar Sywert van Lienden. Maar het was ouwe koek.
Van Lienden, zo schreef Follow-the-Money met enige opwinding, had in april 2020 in een paar tweets het ministerie van VWS labbekakkerig gedrag aangewreven. Het was een schandaal dat VWS niet in staat was voldoende medische beschermingsmiddelen te regelen. Sywert zou het wel even doen. 'Om niet'. De tweets van Sywert zouden VWS hebben aangespoord zaken te gaan doen met het trio Van Lienden, Damme en Van Gestel, toen nog opererend onder de naam Stichting Hulptroepen Alliantie, waarmee ze de schijn hadden opgeroepen belangeloos mee te helpen om zorgmedewerkers snel van goede mondmaskers te voorzien. FTM-publicisten Jan-Hein Strop en Stefan Vermeulen gingen helemaal los: “De publicitaire druk van Van Lienden was voor het ministerie van VWS de directe aanleiding om zijn stichting Hulptroepen Alliantie -opgericht om de zorg ‘tegen kostprijs’ van mondkapjes te voorzien- binnen te halen. Dat bevestigen bronnen binnen het ministerie tegenover Follow the Money”
niets nieuws onder de zon
‘Dat bevestigen bronnen’. Hahahaha, ja hoor. Dat schreven Volkskrant-journalisten Frank Hendrickx en Tom Kreling al op 5 juni 2021 in een publicatie over het 12 pagina’s tellende ‘onderhandelingsdocument’ waarin Sywert c.s. hun voorwaarden voor de deal op tafel legden.
De Volkskrant schreef ook over uitlatingen van toenmalig minister van Medische Zorg Tamara van Ark in de Tweede Kamer op 3 juni: “Ik sluit niet uit dat het feit dat iemand zoveel publiciteit zocht en op zoveel plekken liet weten dat hij het zelf beter kon, een rol heeft gespeeld”. De goede verstaander begrijpt wat de minister zei. Van Liendens nationale bekendheid, positie in het CDA en publicitaire invloed joeg VWS de stuipen op het lijf omdat men doodsbang was dat medisch personeel zonder beschermingsmiddelen kwam te zitten en Van Lienden inderdaad kon aantonen dat hij het probleem had kunnen oplossen, maar VWS hem niet serieus nam. Later bleek er helemaal geen probleem geweest te zijn, maar op dat moment was de druk reëel, al snap ik niet hoe een ministerie zo heeft kunnen panikeren. Van Lienden c.s. speelden dat handig uit.
Op 17 juni 2021 verscheen het rapport ‘Onderzoek naar mogelijke onregelmatigheden in relatie tot het Landelijk Consortium Hulpmiddelen – Relief Goods Alliance’ van onderzoeksbureau Grant Thornton. Daar lezen we, in andere bewoordingen, hetzelfde verhaal. “De opdracht van de minister van VWS was om flink in te kopen. Er mocht nooit meer een tekort ontstaan, zoals in het begin van de COVID-crisis was voorgekomen”.
Had Follow the Money dan toch nog een nieuwtje met het verhaal dat Sywerts zakenpartner Bernd Damme een paar dagen voordat Van Lienden kritisch twitterde over VWS, de domeinnaam ‘reliefgoodsalliance.com’ liet vastleggen en de heren dus al stiekem bezig waren een commerciële BV op te richten? Nee, ook dat was al lang bekend. Het rapport van Grant Thornton beschrijft in detail de gang van zaken met de oprichting van Relief Goods Alliance en de verwevenheid met de Stichting Hulptroepen Alliantie. Niets nieuws onder de zon dus.
corruptie
Het meest brisante aspect van de affaire-Sywert is de vraag of zijn politieke connecties hem en zijn kornuiten circa dertig miljoen euro winst hebben opgeleverd. Eerder schreef ik al dat dit, indien waar, een staaltje corruptie van ongekend formaat zou betekenen (www.geertdales.com/sywert-deloitte). Tot nu toe is het miljoen dollar aan Lockheed-steekpenningen van Prins Bernhard een van onze grootste omkoopschandalen. Sywert c.s. gaan daar ruim dertig keer overheen. Op dit aspect komt Follow-the-Money niet verder dan de vraag of het telefoontje dat Van Lienden (CDA) kreeg van de politiek adviseur van minister Hugo de Jonge (CDA), ene Bart van den Brink (CDA), plaatsvond in opdracht van De Jonge (CDA). “VWS wil dit niet ophelderen en Van den Brink zelf weigert antwoord te geven”, rapporteert Follow-the-Money. Tot zover deze onderzoeksjournalistiek.
zes suggesties voor vervolgonderzoek
Alle media, van De Telegraaf tot de NOS, namen het FTM-verhaal klakkeloos en prominent over, zonder er ook nog maar één relevant nieuwsfeit aan toe te voegen. Zo kreeg deze zoveelste publiciteitsgolf over Sywert, Bernd en Camille het karakter van nog eens een rondje lui meeliften op de publicitaire golven. Ik heb er geen enkel bezwaar tegen dat Sywert regelmatig in het zonnetje wordt gezet, maar dan wel graag met aanvullende feiten en onthullende berichtgeving en niet met ouwe koek.
Hier een paar suggesties voor de onderzoeksjournalistiek:
Ten eerste: al op 7 juni wierp ik de vraag op waarom niemand zich verdiept in de reden dat van de totale winst van RGA BV na aftrek van vennootschapsbelasting er een kleine tien naar Sywert ging en zijn partners Damme en Van Gestel het moesten doen met vijf miljoen (www.geertdales.com/sywert). Het ligt voor de hand dat die extra vijf miljoen voor Sywert de beloning was voor zijn bijzondere positie. Hij had de nationale bekendheid, publicitaire ingangen -onder meer als oud-tafelheer bij De Wereld Draait Door- en de connecties in het CDA en elders in Den Haag. Ofwel Sywert was de capo di tutti capi die zijn complices zwijggeld betaalde, ofwel Bernd en Camille erkenden Sywerts claim dat het dankzij zijn connecties en positie was dat de zilvervloot binnenvoer. Dit is een van de meest cruciale aspecten van de kwestie. Toen Sywert mij ging mailen en dreigen heb ik het hem twee keer gevraagd (www.geertdales.com/post-van-sywert). Hij ging er niet op in. Geen journalist heeft het erover.
Ten tweede: het Grant Thornton rapport noemt geen enkele naam, maar spreekt van ‘functionaris LHC’, ‘functionaris VWS’, ‘functionaris Mediq’, ‘twee individuele personen’, ‘een van de oprichters’, ‘contactpersoon RGA’, ‘tweede oprichter van de stichting…’ etc. Zodra deze anonimiseringen zijn doorgeprikt weten we heel veel meer.
Ten derde: Van Liendens Relief Goods Alliance BV, een splinternieuwe BV zonder enig track record kreeg van overheidswege een hoogst ongebruikelijke voorfinanciering van meer dan honderd miljoen euro om handel te drijven in mondkapjes in China waar ze geen enkele ervaring mee hadden. Uit mijn eigen ambtelijke ervaringen weet ik dat bij grote geldtransfers van een ministerie mede-parafering van een ambtenaar van het ministerie van financiën gebruikelijk, zo niet verplicht is. In dit bijzondere geval kan ik me, mede gelet op de enorme omvang van het bedrag en de politieke gevoeligheden, niet voorstellen dat de minister van financiën zelf niet geïnformeerd is. Zoals bekend is ook dat een CDA’er. Zoek eens uit of dat gebeurd is.
Ten vierde: in de berichtgeving staat de winst van het zakentrio en vooral die van Sywert centraal. Negen miljoen euro voor de pseudo-filantroop. Het echte vraagstuk is 100,8 miljoen euro, exclusief vrachtkosten ten bedrage van 268.000 euro die Sywert VWS nog in de mik wist te schuiven. Dat bedrag aan overheidsmiddelen werd verkwanseld aan een rukdeal met veertig miljoen onbruikbare mondmaskers die binnenkort allemaal op de vuilstort belanden. Dertig miljoen bruto verdween in de zakken van Sywert, Bernd en Camille. Ruim zeventig miljoen gleed in andere zakken. Kan iemand eens even die keten van mede-profiteurs blootleggen? De producenten, de inpakkers, de transporteurs, de inklaarders en alle andere grote en kleine zakenlieden die ergens in het hele proces en traject zaten te factureren.
Ten vijfde: RGA BV, Sywert dus, kocht zijn handel in bij twee Chinese bedrijven: Ryzur (45.200.000 euro) en ShenQuan (55.600.000 euro). Ryzur (www.ppe.ryzur.com.cn) zit in Anhui, een provincie in Oost-China. ShenQuan (www.e.shengquan.com) zit in Zhangqiu, provincie Shandong, in het mid-westen van China. Ik heb de bedrijven niet doorgelicht en suggereer niets, maar we weten dat Chinezen er niet voor terugschrikken Oeigoerse dwangarbeiders of kinderhandjes in te zetten om de productiekosten laag te houden. De minste vraag die aan VWS gesteld kan worden is: zijn bij de toekenning van de opdracht aan RGA, wetende dat die zaken ging doen in China, de vigerende aanbestedingsregels van internationaal maatschappelijk verantwoord ondernemen (IMVO: www.imvoconvenanten.nl) opgelegd en is er toezicht op naleving gehouden?
Ten zesde: RGA BV leverde aan VWS/LCH mondkapjes tegen een prijs van 2,26 euro (Ryzur) en 2,78 euro (ShenQuan). Het GT rapport laat zien dat de prijzen in april en mei 2020 lagen tussen 1,16 euro en 2,52 euro. RGA zat dus al met de goedkoopste mondkapjes tegen de bovengrens, met die duurste er dik boven. Dit aspect zal door Deloitte worden uitgezocht in opdracht van oud-minister van Ark (www.geertdales.com/sywert-deloitte: waar blijft dat rapport? Deadline 1 september 2021). Maar wat waren eigenlijk de prijzen die Sywert c.s. met die honderd miljoen in de pocket betaalden aan de Chinezen en welke marge pakten zijn Aziatische zakenpartners? Ik vermoed dat de productiekosten van zo’n mondkapje een fractie waren van de gehanteerde prijzen. Zo kopen Nederlandse brillenwinkels hun handel in China voor een miniem deel van wat er bij Hans Anders en Specsavers over de toonbank gaat. Mijn vermoeden is dat een paar Chinezen nog veel rijker van die mondkapjeshandel zijn geworden dan Sywert en zijn kornuiten. Wisten de Chinezen wat er speelde? Ze zijn niet gek en kunnen ook internetten. Wie zaten erachter en wat dachten ze toen Sywert op hun erf verscheen?
Kom op, onderzoeksjournalisten! Er zijn nog vele tegels te lichten in de affaire-Sywert en nog heel wat handen te leggen op ontbrekende documenten en feiten. Er is nog veel zwarte lak weg te krabben en anonimiteit op te heffen. Ga naar China, volg de route van daar naar hier. Stel ons gerust dat geen kinderhandje of een in een concentratiekamp opgesloten Oeigoer onze mondmaskers, ook al droegen we ze nooit, heeft aangeraakt. Ontmasker de foute opportunisten die meeliftten op Sywerts bagagedrager. Ontrafel de politieke intriges en leg de corruptie bloot.
Geert Dales
17 oktober 2021
(aan/afmeldingen voor updates op deze website via www.geertdales.com/contact)
BELASTINGPARADIJS-KWESTIE MAAKT VAN GROTE MANNEN KLEINE KRABBELAARS
Rond de kwestie ‘Asilia’, Wopke Hoekstra’s investering in een vennootschap op de Britse Maagdeneilenden, hangt de geur van halve waarheden en hele leugens. Alleen al vanwege het feit dat we er pas in de nadagen van zijn minsterschap over vernamen dankzij een lek van de ‘Pandora-papers’. Toepasselijke benaming trouwens. Toen Pandora haar doos had geopend ontsnapten alle denkbare plagen. Eenmaal weer dichtgeklapt bleef alleen de hoop achter. Wopke zal die nog hard nodig hebben.
Dat de minister van Financiën lang voordat hij tot zijn hoge ambt werd geroepen meedeed aan een fondsenwerving voor een ecologisch project van een vriend en oud-McKinsey collega spreekt in zijn voordeel. Dat hij 26.500 euro stak in aandelen in een rechtspersoon met winstoogmerk doet enigszins af aan het beeld van idealistische vriendendienst. Dat hij de waardevermeerdering op zijn inleg, die percentagegewijs aanzienlijk was -het ging immers om een kleine 5000 euro- niet schonk aan zijn behoeftige vriend, maar naar eigen zeggen doneerde aan een goed doel geeft te denken. Temeer daar de vriend hem, een week voordat Wopke Hoekstra minister werd, een grote vriendendienst bewees door die aandelen terug te kopen terwijl hij daarvoor amper tot niet de liquide middelen had. Toch deed de vriend het want "hij wilde Wopke’s ministerschap niet in de weg staan". Dat was toch wel een bonus van 5000 euro waard, lijkt me.
Aandelen hals over kop de deur uit
Waarom zouden die aandelen, indien niet verkoopbaar aan anderen dan de initiatiefnemers, dat ministerschap eigenlijk hebben gedwarsboomd? In plaats van ze te verkopen had er ook voor gekozen kunnen worden het beheer ervan en de zeggenschap erover onder te brengen in een stichting met een van Hoekstra onafhankelijk stichtingsbestuur. Zo gaat het vaak met ministers. Er is geen verplichting je aandelen de deur uit te doen. Het is een keuze.
Dat die aandelen op stel en sprong van de hand moesten worden gedaan en dan ook nog aan een vriend die er eigenlijk het geld niet voor had, duidt erop dat Hoekstra op zijn klompen aanvoelde dat er gedonder van zou komen als bekend zou worden dat hij een beheers-BV had waarin aandelen waren ondergebracht in een vennootschap op de British Virgin Islands. Voor iedere minister is zoiets een slecht verhaal. Voor een minister van financiën een heel slecht verhaal. En voor een minister van financiën in een kabinet met een regeerakkoord dat zegt dat belastingparadijzen aangepakt moeten worden is het een totaal onverkoopbaar verhaal. Daarom moesten die aandelen als de wiedeweerga de deur uit en moesten de sporen naar deelname aan dubieuze constructies uitgewist worden.
Belastingparadijs was bekend
Het verhaal van Hoekstra dat hij zich er niet van bewust was dat de vennootschap in een belastingparadijs ingeschreven stond is volstrekt ongeloofwaardig, al was het maar omdat andere aandeelhouders meldden dat wel degelijk geweten te hebben. Sterker nog, al in 2016 was er in de investeerdersclub discussie over, die niet werd afgerond omdat corona de rentabiliteit van de investering ondermijnde en men niet nog meer moeilijkheden wilde veroorzaken voor de Afrikaanse company.
Dat dit Hoekstra allemaal zou zijn ontgaan gelooft zelfs de kat niet. En als het wel zou kloppen is het een zorgwekkende aanwijzing dat de man ongeschikt is als minister van financiën. Als je van 26.500 euro spaargeld, toch geen klein bedrag, niet weet waar dat naartoe is gegaan kun je maar beter wegblijven bij de staatskas. Zulk roekeloos gedrag kan een minister zich niet veroorloven.
Rutte
Hoekstra claimde de minister-president te hebben geïnformeerd. Ook dat bleek niet te kloppen. Hij had het zaakje besproken met de landsadvocaat en ‘derhalve’ was de MP -op dat moment kabinetsformateur- op de hoogte. Ik kan mij niet voorstellen dat Rutte zelf alle rapportages van de landsadvocaat over alle kandidaat-bewindslieden heeft zitten lezen. Die moet er vanuit kunnen gaan dat de landsadvocaat hem expliciet wijst op relevante en zeker brisante kwesties. En dat anders de ondersteunende ambtenaren daar wel alert op zijn.
“is er nog iets dat ik moet weten?”
Hoekstra moet van Rutte bovendien de standaard-vraag aan iedere kabinetskandidaat gekregen hebben “Is er nog iets dat ik moet weten en dat, indien het bekend wordt, aanleiding zou kunnen geven tot negatieve publiciteit?” Kennelijk heeft hij ‘nee’ geantwoord in plaats van te zeggen ”Ja, ik heb vorige week hals over kop mijn aandelen in een vennootschap op de British Virgin Islands van de hand gedaan”. Zou hij dat gezegd hebben was hij gegarandeerd geen minister van financiën geworden. Rutte neemt zulke afbreukrisico’s niet.
donatie
Interessant is de mededeling van Hoekstra dat hij de winst op zijn belegging had geschonken aan een goed doel, te weten kankeronderzoek. Welke stichting, vereniging of onderzoeksinstituut dat precies was zei hij er niet bij. Sterker nog, ook hierover lopen zijn lezingen uiteen. De ene keer zegt hij dat hij het was die dat geld overmaakte, de andere keer heet het dat hij de koper van zijn aandelen had verzocht het verschil tussen aan- en verkoopsom over te maken naar dat goede doel. De koper van die aandelen, tegenwoordig vooral actief in Zuid-Afrikaanse ‘start-up investments’ en aanpalende bezigheden, reageerde niet op de vraag of hij al dan niet het batig saldo namens Hoekstra aan een goed doel had overgemaakt.
Om niet nog meer een zweem van draaierij en leugenachtigheid om zich heen te krijgen doet Hoekstra er verstandig aan de bewijzen van die donatie op tafel te leggen. Als hij dat zelf niet doet moeten Kamerleden het van hem eisen. Overigens laat Hoekstra met dat donatieverhaal blijken dat hij zelf ook aanvoelde dat de zaak stinkt en er enig welriekend aroma omheen moest komen te hangen door een staaltje weldoenerij. Een kunst die hij ongetwijfeld had afgekeken van oud-partijgenoot Sywert van Lienden die, eenmaal betrapt op een miljoenenzwendel, de filantroop ging uithangen met verhaaltjes over donaties aan kankerbestrijding. Waar we verder niets meer over vernamen.
ABN-AMRO
Tot slot nog even de president-commissaris van ABN-AMRO, de door Hoekstra benoemde Tom de Swaan. Ook die zat in de investeringen op het belastingparadijs. Zijn verweer was dat het niet zou gaan om een renderende belegging en hij zijn inleg van een halve ton zag als ‘gift’. Een gift aan een oud-collega van de bank, ter bevordering van het ecologisch verantwoorde toerisme. Zelden heb ik zo’n kletsverhaal gehoord. Ik ken mensen als De Swaan iets te goed om niet te weten dat alles wat zij doen altijd in het teken staat van waardevermeerdering, te beginnen met die van hun eigen geld. En dat achter mooie praatjes over maatschappelijke betrokkenheid en bijbehorende chique vennootschaps- en stichtingsbestuurslidmaatschappen, liefst in de culturele sector, altijd een materieel belang schuil gaat. Het begint met netwerken, het eindigt in profijtelijke deals.
Als zijn inleg in het Afrikaanse ecotoerisme een gift was, waarom die dan niet meteen onvoorwaardelijk overgeboekt aan het management van het safaribedrijf? De crux is dat hij zijn aandelen pas kwalificeerde als een gift, toen ze enerzijds door het inzakken van het safari-toerisme vanwege corona geen perspectief op rendement meer boden en er anderzijds gedonder over die investering kwam. Op 4 oktober 2021 liet De Swaan in een bericht aan de medewerkers van ABN-AMRO weten dat hij ‘per direct zijn investering afstoot en deze zal schenken aan de oprichters van Asilia’. Eind goed, al goed zou je kunnen denken. Maar zijn excuses aan de bankmedewerkers wier taak het juist was constructies als die waaraan de hoogste toezichthouder van de bank zelf meedeed te bestrijden kunnen geen reden zijn die man absolutie te verlenen. Hij heeft zichzelf volledig gediskwalificeerd.
Hoe hoog de mannen ook gestegen zijn en hoe gewichtig ze zich ook voordoen, het blijven uiteindelijk allemaal kleine krabbelaars. Uit op financiële voordeeltjes en intussen doodsbang voor verlies van baan en status.
Geert Dales
4 oktober 2021
(aan/afmeldingen voor updates op deze website via www.geertdales.com/contact)
WAAR IS NICKI POUW-VERWEIJ (JA21) ALS JE HAAR NODIG HEBT?
Na egotripperij Mona Keijzer kan CDA-in-verval er niet nog een schandaal bij hebben dus zwijgt Hugo de Jonge over Sywert van Lienden
Een beproefde tactiek van politici om van een probleem af te komen is het aankondigen van een onderzoek, liefst zonder harde deadline voor de rapportage. Het haalt druk van de ketel en door tijdsverloop lossen problemen zich dikwijls vanzelf op. Betrokkenen verdwijnen van het politieke toneel. De aandacht verslapt. Er dienen zich nieuwe kwesties aan die tijd vragen. En in het algemeen moet worden vastgesteld dat het, op enkele uitzonderingen na, de controlerende macht ontbreekt aan olifantengeheugen, pitbullmentaliteit en volhardendheid. Dat Pieter Omtzigt bejubeld wordt om deze kwaliteiten laat zien hoe treurig de vlag erbij hangt. Hij is de uitzondering, maar zou de norm moeten zijn.
Kamervragen Nicki Pouw-Verweij
Neem het JA21-Kamerlid Nicki Pouw-Verweij. Op 19 mei 2021 vuurde zij twaalf rake Kamervragen af op toenmalig VVD-minister Tamara van Ark van Medische Zorg over de mondkapjeshandel –of beter zwendel- van (ex-)CDA’er Sywert van Lienden en zijn kompanen Bernd Damme en Camille van Gestel (www.geertdales.com/sywert).
Kernpunt van Pouws vragen was: waarom werd met een onervaren gloednieuwe BV van Van Lienden c.s. zaken gedaan terwijl andere, beter gekwalificeerde bedrijven achter het net visten? En hadden CDA’ers, zoals minister Hugo de Jonge, de hand in het bevoordelen van Van Lienden? Nicki Pouw wees onder meer op meerdere persoonlijke contacten van Van Lienden met de minister en diens politiek adviseur, ook een CDA’er.
Van Ark antwoordde op 1 juni 2021. Kort samengevat: alles is keurig volgens de regels van het spel verlopen en er was geen sprake van partijpolitieke bevoordeling van CDA’er Van Lienden. Toen enkele dagen later tijdens een Kamerdebat over het coronabeleid de minister niet bleek te weten dat de BV van Van Lienden 100 miljoen euro voorfinanciering had gekregen en ze ook op andere vragen geen antwoord kon geven koos Van Ark voor de beproefde truc: een onderzoek!
Op 18 juni 2021 schreef ze aan de Kamer dat het bureau Deloitte Forensic & Dispute Services BV de opdracht had gekregen uit te zoeken hoe de deal met Van Liendens Relief Goods Alliance BV tot stand was gekomen. Deadline voor het rapport: 1 september 2021. Die deadline maakte Van Ark meteen boterzacht door Deloitte de ruimte te geven de reikwijdte van het onderzoek naar eigen believen op te rekken. (www.geertdales.com/sywert-deloitte)
deadline verstreken
Dat Deloitte deze buitenkans om maximaal te factureren niet aan zich voorbij liet gaan spreekt voor zich. Maar waarom heeft Nicki Pouw-Verweij, die in mei nog zo nijver bezig was met Kamervragen en zich duchtig roerde in het debat van 3 juni, niet de datum 1 september 2021 rood omcirkeld in haar agenda gezet en meteen aan de bel getrokken toen bleek dat Deloitte nog geen letter op papier had?
Zeker toen minister van Ark begin september opstapte en Hugo de Jonge verantwoordelijk werd voor het lopende onderzoek hadden bij haar de alarmbellen af moeten gaan. De kwestie-Van Lienden gaat immers niet alleen om het verkwanselen van honderd miljoen euro overheidsgeld aan waardeloze mondkapjes en het graaien van dertig miljoen door drie linkmiegels, maar ook over de vraag of al dan niet sprake was van politieke -lees CDA- inmenging in een zakelijke transactie van de overheid.
Niet alleen de tot nu toe bekende feiten, maar ook de zwijgzaamheid van de hele CDA-top over de voormalige partijgenoot Van Lienden, co-auteur van het geldende verkiezingsprogramma en tot voor kort een graag geziene gast op het partijkantoor, vormen aanwijzingen dat iets niet in de haak is. Dat de voorlichter van Hugo de Jonge tot twee keer toe niet reageerde op een vriendelijk verzoek om aan te geven wanneer het Deloitte-onderzoek verwacht wordt duidt ook op een gering animo om opening van zaken te geven. Zwijgen en hopen dat geen haan ooit nog kraait naar dat onderzoek lijkt de marsorder op VWS.
CDA kan niet nog een schandaal gebruiken
Begrijpelijk vanuit CDA-perspectief. Het CDA is een partij in verval (www.geertdales.com/de-vuile-cda-was). Vijf zetels nog scoren de christendemocraten in de jongste peiling van Maurice de Hond. Tot schrik en teleurstelling van de CDA-leiding is Pieter Omtzigt weer terug in de arena en hoe! Vijfentwintig zetels bedeelt De Hond de pitbull toe. Door het vileine optreden van Sigrid Kaag is het CDA Ank Bijleveld kwijtgeraakt. Geen succes als minister, maar wel een belangrijke stabiliserende factor in de partij, wier gezag op slag verdwenen is. Het onbezonnen Telegraaf-interview van Mona Keijzer kostte niet alleen haarzelf de baan, maar leverde ook een forse kaakslag op voor CDA-kopstukken Hugo de Jonge en Ferd Grapperhaus die nu op iedere straathoek in debat moeten met tegenstanders van de QR-code.
Het laatste wat het CDA kan gebruiken is een corruptieschandaal. Het Deloitte-rapport kan dat worden. Net als het verzoek aan de Rechtbank Den Haag van advocaat Herman Loonstein namens vier ondernemers om Tamara van Ark, Hugo de Jonge en Sywert van Lienden onder ede te mogen horen. Zijn cliënten willen weten op grond van welke criteria zij niet in aanmerking kwamen voor levering van medische beschermingsmiddelen, terwijl ze beter gekwalificeerd waren en een beter aanbod hadden dan de BV-RGA van Van Lienden.
Was ik Kamerlid dan hadden er al lang nieuwe schriftelijke vragen op het bureau van Hugo de Jonge gelegen. Waar is Nicki Pouw-Verweij als je haar nodig hebt? Nog even wachten en iedereen is vergeten dat er ooit een Deloitte onderzoek zou komen. Dat de opleverdatum 1 september 2021 was. Dat drie linke loetjes ons honderd miljoen afhandig hebben gemaakt en daarvan dertig in eigen zak hebben gestoken. Dat Tamara van Ark begin september is afgetreden en Hugo de Jonge sindsdien de minister van Medische Zorg is.
Als informateur Remkes dezer dagen concludeert dat de formatie definitief is vastgelopen gaat alle aandacht uit naar nieuwe verkiezingen. Als hij toch doorformeert gaat daar alle aandacht naar uit. En kraait geen haan meer naar de beerput van de mondkapjes. Kom op Nicki, aan de slag!
Geert Dales
26 september 2021
(aan/afmeldingen voor updates op deze website via www.geertdales.com/contact)
